Groei in 1996
11 mei 2021
De eerste dag dat wij bezorgden was dinsdag 28 mei 1996. Fantastisch spannend! Alle adressen op een rijtje, alle pakketten (48) dubbel geteld. Maandag in Drenthe bezig om alles te oogsten en tot pakketten te verwerken. Maandag laat naar huis en dinsdag rondrijden met de Daihatsu-pakkettenmobiel. Ook een aantal ‘afhalers’ op het Rapenburg, waar de familie Gruting ons (zeer coulant!) pakketten liet verdelen vanuit de gang van het grachtenpand waar wij twee kamers huurden. Dat was super gezellig! Wekelijks praatjes met enthousiaste klanten, mensen die ik nog steeds spreek zo nu en dan.De week erop hadden we al 58 pakketten, de week daar op 68.
Elke week stroomden er nieuwe aanmeldingen binnen. Dat gaf echt een soort euforie; het werkte! En ondertussen groeiden en groeiden we maar. Toen al ontdekten we: elke groei is ook een logistieke uitdaging en wat hadden we ook alweer verteld in week 18? Juist, logistiek is niet iets dat je er zomaar even bij doet. Elk stapje namen we naar behoren. Later in het najaar, inmiddels het ongelooflijke aantal van 200 pakketten gepasseerd, begon er wel een ander gevoel te groeien. Wij waren als Kievit begonnen op het erf en de tuin van vriend Maarten. Hoe groot kun je worden als gast? Wanneer ben je een Kievit en wanneer ben je een Koekoek? Wikipedia zegt niets over het aantal pakketten die het Koekoekdom inluidt..In de herfst had ik het felbegeerde rijbewijs. Met een bus en daarachter een grote aanhanger reden we wekelijks van Dwingeloo naar Leiden om vervolgens de pakketten in de regio de verspreiden. Na de bezorgdag lagen wij de dag erna aan een zuurstoffles om weer even op adem te komen en daarna weer naar Dwingeloo. In december begon het snel te vriezen. In mijn herinnering was het een vorstperiode die maanden aanhield en steeds strenger werd. De schuur waarin we inpakten was onverwarmd, de caravan waarin we sliepen trok in de nacht onder de -10. Op gegeven moment stonden we Chinese kool in te pakken en ik keek met enige verwondering naar wat ze mankeerden, ze werden zo glazig? Het bleek dat aan het bevriezen waren terwijl we ze inpakten. Kou is best intimiderend als je er lange tijd in vertoefd. We stonden ook niet meteen bekend om onze isolerende speklaag, dus het eerste paar thermosokken voelde als ontwikkelingshulp. Tegen Kerst waren we gevoelsmatig aardig ‘klaar’ met het harde werk en de barre omstandigheden, zelfs in onze bikkelhersens. Is dit (net als bezorgen op de fiets in de eerste periode) wel vol te houden?