Kievit-land 1997, vervolg
25 mei 2021
(tja, je kan als Kievitklant geen week meer overslaan!) Dus het groeide wel in de Haarlemmermeer, maar het gromde ook. De boer waar wij het land van huurden, begon zich opzichtig met onze bedrijfsvoering te bemoeien. Natuurlijk was het niet zo strak als de grootschaligheid van de polders, maar onze tuin zag er verzorgd uit. Er kwamen regelmatig vrienden en klanten helpen op het land, de klanten waren blij met het nieuwe verse groen, dichter uit de buurt en eigenlijk was alles geweldig!
Behalve dan die grommende landheer. De grommende exemplaren bijten niet, zul je denken, maar deze begon toch langzaam zijn tanden in onze poten te zetten. Kieviten zijn snelle vogels, maar hebben ranke pootjes, waar ze zuinig op moeten zijn. Dus dat voelde alles behalve comfortabel. Vervolgens kreeg ik een zware schouderblessure en Edith, die toen nog mijn partner en mede vennoot was, heeft zich toen een slag in de rondte gewerkt.Het grommen werd langzamerhand omgezet in een concreet voorstel van de grondeigenaar. En jawel, heel cliché, eentje die we niet mochten weigeren. Hij luidde als volgt: de landheer zou de eigenaar van Kievit worden en wij (het voet- en veegvolk) zouden dan de oogsten mogen doen. Wie hier graag een beeld van krijgt, die mag zich aanmelden voor een korte rurale clinic.Hij/zij die vaak het oogstwerk doet, lacht om een gemiddelde verhuizing. Oogsten is zo ongeveer het zwaarste onderdeel van het vak, met vaak zeer vroege starttijden en een hoog tempo. Er zijn veel dagen dat ik om 6 uur in de ochtend (ja, jouw!) groente sta te snijden en meestal zit er wel enige tijdsdruk achter. Dus de grondheer lekker uitslapen, wij het zware werk, hij de eeuwige Kievitroem. Terug naar de middeleeuwen vanwege het grondbezit.En dat was juist datgene waar wij in de winter bijzonder veel tijd aan hadden besteed in onze gesprekken: dat wij onze zelfstandigheid onder alle omstandigheden wilden bewaren. Zijn woord had hij gegeven… Een vervelende episode en het gebroken woord heeft iedereen schade gebracht. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, want het was een verhaal met vele lagen. Geen Grieks drama, want daarvoor -vind ik- moet je Griek zijn, maar een heuse poldervariant. En om een drama kort te eindigen: we zijn aan het einde van het seizoen vertrokken en toen waren wij van de firma Kievit opeens zonder land. We zagen maar één logisch vervolg en dat was stoppen.Als oplettende lezer van de nieuwsbrief heb je natuurlijk wel het inzicht dat je vandaag, 24 jaar later, gewoon een pakket hebt ontvangen, dus wij hebben ons besluit herroepen. Hoe dat ging, vertel ik volgende week!