Maar hoe doe je dat? Dat is logistiek.Door de jaren heen van verfijnen en slijpen, hebben we binnen Kievit veel van momenten gekend dat we het logistieke systeem moesten wijzigen, omdat het niet meer voldeed. Je denkt natuurlijk meteen aan Frank de Boer. Voetbal is eigenlijk een soort poppenspel met raakvlakken aan het echte leven. ‘Ander systeem, Jan Klaassen!’ ‘Wat weet jij er nou weer van Katrien!’. Enfin, heel veel collega-tuinders en pakkettenverwerkers blijven opvallend genoeg steken bij pakweg 3-400 pakketten. Dan ben je net levensvatbaar en de volgende stap vraagt meer kennis. In onze 3-400-fase hadden we bijvoorbeeld geen geld om verpakkingsmiddelen op voorraad te houden. Was de doos tassen leeg, dan haalden we een nieuwe. Daar wordt het leven niet eenvoudiger van. Je moet je dus een beetje kwaad maken, om eruit te komen. Niets zo louterend als wat tegenslag en armoede en daar worden veel (te veel) mensen tegen beschermd. Daarna begon dus de Willy-Wortelfase. Ik weet niet of het klokslag 1999 was (lastig tellen met zoveel klok-slagen), maar rond die tijd begon ik het echt fascinerend te vinden, hoe de werkelijkheid van het hele bouwwerk Kievit reageerde op mijn polijstwerk. We kregen door een slimmere aanpak niet alleen veel meer voor elkaar, het werd er ook beter van. Zo groeiden we van 300 langzaam naar 600 en door naar op gegeven moment 1000 pakketten! En onze reputatie groeide en groeide. Geen marketing, zelfs geen busbelettering, maar gewoon een soort ondergrondse bio-beweging met mooie verse pakketten en heel veel mond tot mondreclame.