Het mooie weer, we genieten er tijdens het werk echt van. Gelijktijdig voelen we ook onrust. Nu! Is! Het! Moment! In feite is de aarde die we bewerken, niets anders dan de natuur. Is de natuur mooi in balans, dan kruimelt de grond en dat werkt heel erg prettig om te planten en te zaaien en de spontane kruiden van het veld klein te houden. Vaak is landbouwgrond afgeranseld. Kunstmest en zware machines zijn funest voor het bodemleven. Vooral als die machines onder natte omstandigheden worden ingezet, dan heb je al snel samengedrukte grond met veel minder leven. Vervolgens heb je nog meer machines nodig om de grond los te wrikken en nog meer kunstmest om de groei erin te krijgen. Natuurlijk is het makkelijk te bedenken dat je dat eigenlijk niet moet doen, maar de boer en tuinder moeten uiteindelijk ook oogsten.

Grond is een prachtig medium, maar het is wel zwaar spul, dus enige machinale ondersteuning is meer dan welkom. En dan is het dus zaak om die machines met gevoel in te zetten. Lichte machines tijdens drogende dagen dus! Mooi weer is daarom voor een tuinder niet meteen een dag die met strand en ranja wordt geassocieerd, maar met pieken en toeslaan! Onze stranddag komt wel, als het lekker regent bijvoorbeeld. Dan zit je pas echt ontspannen en heb je bovendien het strand voor jou alleen.

Winterposteleintsunami
Winterpostelein, winterpostelein, we moeten kiezen, elke winter weer opnieuw, wat telen we wel zelf en wat doen we niet zelf. We hebben op onze eigen tuinderij beperkte ruimte, zeker in de kas. Wat planten we er dan in? Heel veel, maar winterpostelein, dat gunnen we onze collega’s! Met de meeste planten heb ik een goede band, maar met winterpostelein is het nog even zoeken naar de klik. Sluit niets uit, hoeveel mensen zijn niet getrouwd met degene op school of op het werk waar eerst een flinke ruzie of irritatie mee was? De vonken vlogen eerst naar links, maar plotsklaps met dezelfde kracht rechtstreeks naar het huwelijksaltaar om het geluk voor eeuwig vast te leggen! Geen idee of ik dat ooit nog met winterpostelein ga meemaken, maar laten we het zo zeggen, ik voel op het gebied van blaadjes nog grotere verliefdheden. Alhoewel, als salade kan het me wel bekoren, de eigenwijze frisheid van deze winterannuel. Jawel, zo heten de plantjes die klein de winter ingaan, daar langzaam in ontwikkelt, om in het voorjaar al met een aardige bladmassa de prille lentezon op te vangen! In Nederland groeit hij in de bio-kassen, vroeger ook op andere kleine tuinderijen, om in de winter een teelt te hebben.

Het probleem van deze postelein is niet de winter. Hij hobbelt langzaam door, tenzij het echt hard gaat vriezen. Deze winter was dat niet het geval, maar echt groeien was lastig door de donkere dagen met veel mistbanken en grijsheid. Sinds een paar weken knalt de zon erop los en dan staat winterpostelein dus al klaar met een mooi rozetje van bladeren. En dan gaat het hard, want ging hij de herfst in als baby, in de winter werd het een kind en in het voorjaar dus puber. En wat wil die puber? Juist voortplanten! Dus in rap tempo dreigt bloei, een nietig bloemetje declasseert de groente tot onverkoopbare doorgeschoten bladgroen waar zelfs de No Waste Army zijn neus voor ophaalt! Dus wat gebeurt er? Alle tuinders met kas bellen tegelijk, net voor de bloei. ‘Wil je nog winterpostelein?’ Wij zijn trouw aan onze tuinders en proberen de komende weken zoveel mogelijk af te nemen. En nee geen vrees, we zorgen gelijktijdig voor de afwisseling!