Dus hopelijk zie je ons verlof ook als een investering in je eigen groentepakket, bovendien hebben we weer de nodige inspiratie opgedaan op culinair gebied. Prachtig al die groentevelden, maar het wordt pas genieten met een bevlogen recept! Italië is één groot laarsvormig vat van inspiratie voor iedereen die houdt van goed en lekker eten. We hebben genoten van de pittoreske havenstadjes, de zwoele avonden op de kade, het lekkere eten en noem maar op. En ook het blije, benaderbare karakter van heel veel Italianen in deze regio, staat garant voor een mooie vakantie. Waar wij in Nederland nogal neigen tot efficiency en strak, zie je in de Italiaanse stadjes een soort vanzelfsprekendheid om energie te steken in ‘mooi’ en gevoel voor stijl. Dus wederom zijn we er bijna gebleven en hebben we ons weer moeten losweken van al dat moois. En toch waren er ook redenen om weer te verlangen naar huis.

Bijvoorbeeld op het moment dat we een zeer smal en steil bergweggetje over moesten, net iets breder dan onze vakantiebus. ‘Er zal nu toch geen tegenligger komen hoop ik? Jawel, daar zal je hem hebben!’ Dat moment beste Kievitklant, ik kan dit hopelijk in vertrouwen in de nieuwsbrief zetten, was voor mij het moment om heel erg naar onze laaglanden te verlangen! Lekker plat, nergens een ravijn, heerlijk! Eenmaal thuisgekomen zagen we de tuinen prachtig onderhouden door de trouwe tuinploeg. En daar wederom de bevestiging dat we het mooiste vak hebben. Fijn om weer thuis te zijn en we hebben weer ambitie en inspiratie om het gewone weer bijzonder te maken!

Chioggia!
We waren nieuwsgierig naar dit mooie Italiaanse stadje, de naamgever van het gestreepte bietje met de mooie cirkels. Iedereen praat elkaar wel een beetje na op het internet: een oud ras uit het stadje Chioggia. (spreek uit: [Ki-jodzja].)  Wij maakten ons dus klaar voor een dolle boel, want ooit woonde ik in Alkmaar en daar had je nog steeds de traditionele kaasmarkten inclusief druk heen en weer rennende mannetjes met draagbaren vol met kazen. Wat zou ons te wachten staan in Chioggia? De doldwaze barbabietola-feesten? Overal klederdracht met roze-en-witte kringen? Dansende biet-mariekes? Geef mij een half jaartje de sleutel van het evenementenbureau en het staat het er! Gelukkig heeft de bevolking terplaatse meer smaak, maar bietjes, ho maar! Wel heel veel andere groenten, vooral de raddichio, met verschillende varianten uit de omringende stadjes. Ook navraag in een restaurant leverde niets op, dus het mysterie van de Chioggia-biet vraagt nog nader onderzoek.

Mais!
Een paar jaar geleden zwoer ik: ‘Nooit meer mais!’. Na veel moeite en pijn hadden we hele mooie kolven geteeld, maar de smaak? Een hap met meel, diepe teleurstelling. Er zit een groot verschil tussen mais voor de koeien en mais voor de teelt van suikermais. De ene vormt vooral zetmeel voor de melkproductie, de andere meer suikers, voor de smaak. Onze zoetbedoelde mais smaakte naar koeienmais en we hadden het in onze versketen te laat in de gaten. In de mailbox klonk het geloei van klachten en helaas nergens een compliment dat de lactatie met sprongen vooruit ging. Enfin, foute boel, oorzaak was het maisras. Het zaadvaste ras bleek volkomen onvoorspelbaar. Hybrides zijn toch de norm en met een modern ras hebben we nu heerlijke suikermais voor de pakketten