Drie Oktober, het feest ligt ons na aan het hart. Niet vanwege de haringen, de kermis of zelfs de hutspot, maar omdat het zo goed is eens per jaar stil te staan bij de honger van toen en de welvaart van nu. We zitten in de rijkste tijd ooit en maar weinigen hebben dat nog echt in de gaten.

Onze boerderij-kat Bob vangt af en toe een rat. Daar zijn katten ooit voor gedomesticeerd, tot huisdier-gemaakt, om onze eerste rurale nederzettingen vrij te houden van ongewenste knagers. Afgelopen week lag er weer een slachtoffer op het terras. Nu onaangenaam natuurlijk: een dode rat. Ten tijde van de Spaanse bezetting zouden we hebben gevochten om deze rat als eerste in onze handen te krijgen. Wat een luxe toch weer, om dit, laten we zeggen, in tijden van voorspoed minder appetijtelijke hapje, in de kliko te kunnen gooien. Om vervolgens ook nog te kunnen kiezen welke kaas we vandaag op onze glutenvrije cracker zullen doen. Geniet van je cracker, van de kaas en wees blij en dankbaar voor wat we hebben.

Kievit’s pepers jagen de Spanjaarden weg!  

Wij hebben, enthousiast gemaakt door onze schoonzoon met een moestuin, dit jaar redelijk wat pepers gezet in de kas. Veel verschillende soorten, nieuwsgierig als we zijn naar alles wat groeit. Dat is verworden tot een enorme jungle vol diverse pepers, waarover later meer. Deze zomer rijpten de eerste Madame Jeannetten af, pittig in smaak en echt een heerlijk aroma gevend aan gerechten. Een jonge Spaanse gast was niet onder indruk van de reputatie van deze Madam, wiens naam elders toch altijd met respect wordt uitgesproken. Hij pakte een flinke reep van de snijplank en mijn dochters gilden nog, ‘No really don’t do this!’, maar dat was aan (Spaanse) dovenmansoren gericht. Hij nam een hap en verschoot vervolgens van geel naar groen naar oranje, rood en paars in het gezicht. En nadat zo de gehele regenboog de revue had gepasseerd, sprintte hij naar de kraan om vervolgens een kwartier lang, ondersteboven en dwars door het gegorgel jammerend, een kuub water over zijn smaakpapillen te laten stromen. Echt helpen doet dat overigens niet, melk schijnt beter te zijn. De Spaanse gast was vervolgens niet langer geïnteresseerd om nog onze Carolina Reaper te proberen, toch jammer. Dat is de enige peper die met recht laatdunkend over onze gele Madames mag spreken.
Stel je nou eens voor dat we deze pepers hadden kunnen verspreiden onder de Spaanse troepen, in 15-zoveel, dan hadden we misschien nog iets van die 80 jaar kunnen afsnoepen.

Speciale actie voor (grote?) organisaties!
Die madammen groeien overigens zo goed, dat we duizenden te veel hebben. Dus we moeten even creatief zijn en we hebben een leuke actie bedacht! Werk jij in een wat grotere organisatie waarvan  je denkt, ‘ Hier kan wel iets meer pit in de zaak, wat enthousiasme en vuur ingebracht worden’, dan leveren we graag voor een (toepasselijk) scherpe prijs een hoeveelheid pittige pepers. Het is nú het moment om de passie weer terug te brengen met een klein, maar indrukwekkend presentje voor de collega’s, een heerlijke Madame van Kievit! De smaak is echt goed, de impact groot. Als je er 1000 afneemt, dan schrijf ik er ook nog een kleine bedrijfsmotivatie op maat bij. Over passie op je werk bijvoorbeeld. Nogmaals, wel even doorpakken, ze zijn nu goed. En van Geke krijg je een lekker recept!