Het tweede veld is veel complexer. Het ligt ruig met kuilen en bulten, het zit stampvol kweekgraswortels en had een groot vochtprobleem. Een diepe kleilaag op bijna een meter diepte en kwelwater uit de duinen dat eroverheen stroomde, maakte dat dit stuk nat en soms onbegaanbaar was. Toch werd ik verliefd op dit perceel en heb mijn zinnen gezet om juist dit stuk te bemachtigen. Want ooit was ook dit perceel onderdeel van een befaamd groenteteelt gebied. Ik heb de overtuiging dat het te ontginnen is. Stap één hebben we genomen. We hebben een mooie greppel gegraven om de kwel te onderbreken. En dat werkt! Echter, daarmee was de grond nog niet bepaald klaar….Als zandgrond zich onder natte omstandigheden bevindt, dan kan het behoorlijk in elkaar klinken. Het wordt dan een soort betonlaag, waar niets meer doorheen kan. Het water blijft staan en het kan eigenlijk niet goed opdrogen. In de trekkersporen van de aanleg van het terrein en de sloot bleef het akelig nat. Eenmaal nat, dan droogt het bijna niet meer op en als er een beetje regen valt, dan kun je weer een paar weken wachten tot het weer droogt en de trekker er weer op kan. We hebben dus afgelopen weekend als dappere dodo’s met spitvorken alle aangereden stukken los gespit. En jawel, daarna was het zo snel droog en begaanbaar dat deze week er al weer een trekker op kon om de boel goed los te trekken. Zo kan er geen vocht meer blijven staan. Het grote ontginnen is begonnen!