Spannend was het wel voor de kassenhouders. Voor zover wij hebben gehoord, hebben de meeste kassen het goed gehouden. Her en der een paar ruitjes die eruit vlogen, maar de meesten hielden de ramen op z’n plaats. Op zich is iedereen er dus goed doorgeen gekomen. Het is wel zaak dat we voorlopig even stevige pakketten maken die niet makkelijk wegwaaien, het was wel al de tweede storm in korte tijd.In de laatste storm van deze kracht, in 1990, stond ik als Warmonderhof-leerling de koeien in de stal te verzorgen. Elke koe had zijn eigen plek in een mooie potstal, waar twee maal dagelijks vers stro voor een schoon bedje voor de koeien zorgde. De koeienvlaaien worden samen met het stro één van de meest vruchtbare mestcomposten die je kunt voorstellen. De koeien hadden mooie, natuurlijke hoorns en zagen er gezond uit. Het begon te waaien, we hadden nog geen mobieltjes en van weercodes had nooit iemand gehoord, dus we werden niet gehinderd door onzekerheid en werkten lekker door. Het viel me vooral op de dat de koeien onrustig waren. Ze stonden vast aan het hek, het avondritueel om de dames zonder ruzie te laten eten, maar we besloten ze vanwege de onrust maar los te laten. Er vloog wat meer stro heen en weer, maar verder was het eigenlijk prima te doen. Toen we terugliepen naar de Villa, waar onder andere de centrale zaal was, zagen we pas dat het toch wel een storm was met enige impact. Op de lange oprijlaan naar het landgoed, bleken alle bomen, ik meen esdoorns, als een mikado spel over elkaar gevallen te zijn.