De natuur, die is altijd bezig met repareren. Als wij mensen, of dieren, de aarde openmaken, dan komen er meteen plantjes in actie die hier wat aan doen. Een tapijt van kleine kiemplantjes maken een huidje en de wortelonkruiden weven het land dicht voor de samenhang. Met een vlechtwerk van horizontaal kruipende wortels wordt er onder de grond een sterk verband aangelegd. En diepe penwortels geven de nieuwe huid ankers. Het zit dus ingenieus in elkaar en zelfs als het kabinet gevallen is, dan gaat dat gewoon door. Na deze eerste golf van reparerende planten komen pas de ijle plantjes met de mooie bloemen en de fijne geurtjes. Eerst de soldaten en dan de danseresjes, zeg maar.En jawel, met die soldaten gaan wij van Kievit toch wel de strijd aan. De kiemers, de wevers en de ankervormende planten van het oprukkende groene leger. En dat heeft wel een beetje met jou te maken. Immers, je wilt geen zuring, kweekgras en ander stug spul als maaltijd, maar sappige, vlezige planten met een fijne smaak. Sla, wortels, bloemkolen en daar willen wij de grond best wel voor open maken en houden.De opdracht is, hou het groene leger buiten. En wat doen we dan tegen dat ‘groene leger’? Ploegen! Schoffelen! Eggen! Wieden! En dat vele keren, want tijdens één groeiseizoen ben je niet klaar met één keer schoffelen. De hoofdgrondbewerking is aanstaande: ploegen! Je kan geen woest grasland zomaar wegploegen, dus de zode is kortgemaaid. Er zijn grofweg twee percelen. Het mooie vlakke perceel doen we eerst. Frezen en daarna iets dieper ploegen dan normaal. De kleine stukjes wortel van de wevers (kweek!) worden klein, wat op zich betekent dat ze vermeerderd worden, maar daarna gaan we ze wegploegen. Als ze dan weer boven zijn, dan schoffelen we ze af. Keihard, wel op een eerlijke manier, met de hand! Wij zijn in vorm voor deze strijd!