Elke week stroomden er nieuwe aanmeldingen binnen. Dat gaf echt een soort euforie; het werkte! En ondertussen groeiden en groeiden we maar. Toen al ontdekten we: elke groei is ook een logistieke uitdaging en wat hadden we ook alweer verteld in week 18? Juist, logistiek is niet iets dat je er zomaar even bij doet. Elk stapje namen we naar behoren. Later in het najaar, inmiddels het ongelooflijke aantal van 200 pakketten gepasseerd, begon er wel een ander gevoel te groeien. Wij waren als Kievit begonnen op het erf en de tuin van vriend Maarten. Hoe groot kun je worden als gast? Wanneer ben je een Kievit en wanneer ben je een Koekoek? Wikipedia zegt niets over het aantal pakketten die het Koekoekdom inluidt..In de herfst had ik het felbegeerde rijbewijs. Met een bus en daarachter een grote aanhanger reden we wekelijks van Dwingeloo naar Leiden om vervolgens de pakketten in de regio de verspreiden. Na de bezorgdag lagen wij de dag erna aan een zuurstoffles om weer even op adem te komen en daarna weer naar Dwingeloo. In december begon het snel te vriezen. In mijn herinnering was het een vorstperiode die maanden aanhield en steeds strenger werd. De schuur waarin we inpakten was onverwarmd, de caravan waarin we sliepen trok in de nacht onder de -10. Op gegeven moment stonden we Chinese kool in te pakken en ik keek met enige verwondering naar wat ze mankeerden, ze werden zo glazig? Het bleek dat aan het bevriezen waren terwijl we ze inpakten. Kou is best intimiderend als je er lange tijd in vertoefd. We stonden ook niet meteen bekend om onze isolerende speklaag, dus het eerste paar thermosokken voelde als ontwikkelingshulp. Tegen Kerst waren we gevoelsmatig aardig ‘klaar’ met het harde werk en de barre omstandigheden, zelfs in onze bikkelhersens. Is dit (net als bezorgen op de fiets in de eerste periode) wel vol te houden?