Uiteindelijk ben ik natuurlijk meer van de groenten, het veld en het geschreven woord, dan al die sociale media, maar dit zou natuurlijk best een vrolijke Kievitverjaardag kunnen worden met al die Kievitklanten die dit jubileum op hun huid ‘vereeuwigen’!Op z’n Geert Maks: ‘Waar waren we gebleven?’ 1997, wij zaten daar opeens zonder land, ontheemd, ontzield, want het land was onze identiteit. Somber reed ik rond met de laatste veldpakketten. Bij vertrouwde klanten vertelde ik het relaas van de hardvochtige landheer en dat wij mogelijk zouden stoppen met Kievit. ‘Ben je mal, betrek gewoon je producten een tijdje bij collega’s en zoek ondertussen nieuw land!’Het klinkt misschien naïef, maar we waren dusdanige landrotten dat we daar nauwelijks serieus over na hadden gedacht. We vonden een ruimte in de oude meelfabriek in Leiden en begonnen in een uiterst primitieve oude, maar koele fabriekshal onze volgende fase. Die van inkopen en verwerken tot pakketten en bestellingen. We waren arm, de hal was koud en kaal, maar we waren heel erg blij dat we van de landimpasse en de grommende landheer af waren. Vooral omdat we nog zo bleu waren als zelfstandig ondernemers, was dit niet in de koude kleren gaan zitten. We legden nieuwe contacten, om aan biologische groenten te komen en wat later gingen we ook voor het eerst fruitpakketten samenstellen. Met een aanhanger reed ik vaak tot laat door Nederland, samen met Maarten uit Dwingeloo organiseerden we wekelijks de groenten. Hij voor zijn klantenkring, wij voor de onze. Die nieuwe samenwerking leidde tot een tamelijk efficiënte inkoop.