Vogelfoppen en hogere wiskunde
03 juli 2019
Wij op Kievit hebben een interessant optimalisatievraagstuk. Onze buitenaardbeien rijpen volop en behalve dat onze Kievit-klanten er dol op zijn, trekt het ook andere vogels aan. Wilde vogels. Niet eens vreemde vogels, vermoedelijk een merel of een spreeuw. Een pelikaan zou mogelijk erger zijn, in zijn snavel zouden met een ruwe schatting zo 5 à 6 bakjes in passen. Hoe dan ook, het zijn vogelpikjes en één aardbei vonden we zelfs half opgeslobberd 50 meter verderop terug. Als de vogels netjes zouden betalen, dan zou het overigens geen probleem zijn.
De vruchten van ons noeste werk en onze investeringen zomaar laten roven is natuurlijk ontoelaatbaar. Vandaar dat we netten over de aardbeien leggen. Dat is nog geen sinecure, er blijven makkelijk bloemetjes hangen en je verliest er zo een paar bij het toedekken of juist weer weghalen voor de pluk.En elk bloemetje weg is een aardbei minder. Zelfs een matig geschoold persoon kan zoiets beredeneren. Dan nu het rekenkundig dilemma. Niet afdekken kost vermoedelijk in het begin een paar aardbeien en dat zal mogelijk dan exponentieel toenemen. Immers een volgevreten merel met een dikke laag aardbeienprak op zijn befje heeft gewoon iets uit te leggen in de druk bezochte hangplek voor chillende vogels. Dus mogelijk dat de dag erna er een paar maten meekomen met mogelijk veel meer vraat tot gevolg.Het net erop en eraf, kost een constante van ongeveer 10 bloemen of kleine vruchten per keer. Maar nu het mooie, de onverwachte, de optimale strategie. Na een paar afdekrondes, blijft de merel teleurgesteld weg. Hij checkt ook niet meer, dus ik kan het me dan permitteren om een paar keer niet af te dekken, zonder dat het schade ten gevolg heeft. Besparing, redelijk wat werk en 10 of 20 aardbeien. Zie hier de onverwachte optimale vogelnet-strategie van dit moment!
