Geen glyfosaat, maar waar zijn de handjes?
We waren in de jaren dat ik op Warmonderhof zat (’89-’92) al fel gekant tegen Roundup, Glyfosaat. Het gif dat weilanden in oogwenk doodspuit. Waarvan alle ‘onderzoeken’ destijds aantoonden dat het gebruik echt zonder gevaar was. Dat waren op een één of andere manier hele andere uitkomsten dan die van de hedendaagse onderzoekers. Wat destijds wél heel gevaarlijk was, waren bladgroenten (nitraat!) en eieren (cholesterol!). Kortom: twee decennia geleden was spinazie gevaarlijk en roundup onschuldig. En dan praat je niet over de Steentijd, maar de wetenschappelijke consensus rondom het jaar 2000. Ook dat van de nitraten van bladgroente en de cholesterol van eieren is inmiddels tot het rijk der fabelen gepromoveerd. Ik herinner me nog de lijkbleke jongen op de praktijkschool. Hij zat stilletjes naast de jongen die ons zat ons uit te foeteren, wij domme bio-tuinders. ’Roundup? Je kan het drinken!’ Ons stellige vermoeden was dat die bleke jongen naast hem dat daadwerkelijk ook geprobeerd had.

Enfin, wij waren en zijn tegen en hoe. Ik voel nog steeds verontwaardiging als er een stuk land is doodgespoten. De waterschappen, heus geen ‘Emo’s’, maar vanuit wetenschappelijk oogpunt onze drinkwaterkwaliteit monitorend, geven inmiddels dikke subsidies voor mechanisatie die het Roundup gebruik vermindert. Zoveel zorgen zijn er om de bestrijdingsmiddelen in ons toekomstig drinkwater. Toch hebben we ook gewoon handjes nodig. Misschien moet er toch iets van een ‘Glyfosaat-nee!’- corvee komen. Immers, de lonen stijgen en dit gaat wel degelijk een probleem worden in de toekomst.

Momenteel zijn we bezig met de upgrade van mechanische onkruidbestrijding met nieuwe machines, daarover binnenkort meer! Maar misschien ontkomen we ook niet aan wat vrijwilligers in de sector in de toekomst, als de kosten van arbeid verder blijven stijgen. Doe mee met Glyfosaat-nee-corvee!