Van tuinder naar verwerker
24 juni 2021
Het eerste verwerkingsjaar in 1998 was verliesgevend, we waren arm als kerkratten. Juist, we hadden geen land meer in 1998 en maakten een doorstart als verwerkend bedrijf. Wekelijks producten verzamelen bij de bio-tuinders en verwerken in de Meelfabriek. Dan fluks aan huis bezorgd met ons eigen busje en een huurbusje. Ook dat was hard werken en we verdienden veel te weinig. En het was ook een nieuw concept, dus we twijfelden hard aan de haalbaarheid. Tijd om te kiezen dus: stoppen of ons echt kwaad maken op de logistiek en organisatie? Je raadt het al, het werd geen stoppen.
Dus meer aandacht voor een scherpere inkoop, strakkere lijnen, prijsanalyses, onze kleine pakketten waren veel te goedkoop. Bovendien hadden we als verwerker meer omzet nodig om rond te komen. En jawel, de introductie van een fruitpakket!Vele stapjes veranderden het beeld. We kregen er ook betere pakketten door, dus er werd meer mond- tot-mond reclame gemaakt, heel langzaam kregen we meer klanten en die hadden we hard nodig. Toen nog zonder website, vanuit de donkere Meelfabriek, waren we vooral tamelijk onbekend. Hoewel we langzamerhand wel een reputatie begonnen op te bouwen, tussen alle grotere, bekende spelers. In deze tijd, zo zonder land, ontstond er ook meer ruimte voor andere aspecten van het bedrijf. Zo kreeg ik meer plezier in het schrijven. De eerste jaargangen waren meer een soort verslaglegging van de gebeurtenissen, bovendien rijk aan schrijf- en stijlfouten, maar langzamerhand kwam er meer plezier in de nieuwsbrieven. Sommige groentefeitjes werden zelfs voorzien van het stijlmiddel absurdisme, tamelijk nieuw in de zakelijke dienstverlening. Heel soms bleek dat een enkele klant hier last van had. Als door een wesp gestoken werd dan een kruidige mail naar ons gestuurd. Maar beste mensen, ik kon er niets aan doen. Het is een creatieve uitlaatklep en ik kan eigenlijk niet zonder. Ondertussen was er een nieuwe bedreiging. We werden, net als tientallen andere bedrijfjes, met juridisch stevige hand uit de Meelfabriek gezet. Vanwege zwaarwegend en spoedeisend belang van de nieuwe eigenaar (een projectontwikkelaar) moesten wij en al die andere bedrijfjes binnen drie maanden vertrekken. Het is nog voor de rechter gekomen, maar het mocht niet baten. De nieuwe eigenaar stond in zijn recht. Dat spoedeisende karakter bleek achteraf een beetje overtrokken. Pas 20 jaar later werd het pand eindelijk verbouwd. Kievit vertrok naar een kleine bedrijfsruimte in Katwijk, daar was na lang zoeken een geschikte bedrijfsruimte te vinden. Erg vervelend destijds, maar misschien ergens ook wel goed voor onze ontwikkeling… op naar 1999, verdere professionalisering, millenniumbugs en heel veel andere ontwikkeling!