Eigenlijk is de wens van bestuur en consument, namelijk een productie waar je echt achter kan staan (lees: vriendelijk voor natuur, omgeving, grondstoffen, mens en consument) een soort herstel van de functies van een ouderwets landbouwbedrijf, van vóór de chemische revolutie. Werken aan een systeem van vruchtbaarheid en landschap: vroeger deed men het zo gewoon en ontstond er bodemvruchtbaarheid, biodiversiteit en een soort samenleving. Nu doen we het vanuit een actieve herinrichting in ons geval met een kleine opstartondersteuning. Eigenlijk is je werkvlak dus veel breder. Generalist in plaats van specialist. Specialisten stellen wel de norm. Zij zijn degene die de punten op de horizon zetten, hoe duur of goedkoop iets is. Of hoe je gecontroleerd zou kunnen worden door een overheid. We zijn netto iets duurder en heel veel duurzamer. Leuk om daarover systemisch te sparren met ‘De Wetenschap’. Het was een geslaagde sessie, ik schrijf vast nog meer hierover.

Ergeren aan ‘gekregen’ euro’s
Een tijdje geleden hebben we een landbouwontwikkelings-subsidie, een zogenaamde Leader-subsidie ontvangen. Ergens begin dit jaar was er nog een publieksprijs mee gemoeid, je hebt misschien ook wel gestemd. We wonnen er toen, mogelijk mede door jouw stem, een fraai bijenhotel en eeuwige roem mee. Het doel om aandacht te vragen voor de publieksprijs was in het voorjaar ook al om er een statement over te kunnen maken. Waarom met de linkerhand geld uitdelen met subsidies, om vervolgens deze rechts weer kwijt te raken aan de verantwoordingen die een vernieuwend bio-bedrijf moet afleggen?

Met de kennis van nu hadden we er misschien wel een echte protestactie van gemaakt en waren we met de pet rond gegaan om mogelijk te maken die hele subsidie weer in te leveren. We hebben we namelijk geen subsidie ontvangen, maar een fooi. Echte subsidies gaan, zo blijkt, naar onder andere de grootgebruikers van fossiele brandstoffen. Pakweg 40 miljard(!) per jaar, ja alleen in Nederland!  Wij hebben 36.000 euro ontvangen. Dat kregen we omdat we voldeden aan de volgende criteria: ‘Uniek project, vernieuwend, verbindend, innovatief en met impact’. Ach, ik krijg het er nog steeds helemaal warm van. Echter, behalve blij met deze lovende woorden, waren we vooral ijverige verantwoorders. Pas halverwege kregen we in de gaten wat enorme bult werk het was om die verantwoording rond te krijgen. 16-voudige Kruisberekeningen met kopieën van alle afschriften, alle facturen met projectnummers, betaalbatches en doopregisters van iedereen die ooit in die periode een schoffel in de grond had gestoken. Terug naar die 40 miljard, wat doen de echte mannen/vrouwen van het bedrijfsleven? De schoorsteen letterlijk laten roken! Staatssteun voor het gebruik van kansloze, zo snel mogelijk uit te rangeren fossiele brandstoffen! Ik vermoed dat dit zonder dikke rapporten kon…

Je snapt beste Kieviter, dat ik het licht gezien heb. Hoezo vroeg op? Hoezo natte zware kisten? Hoezo sjouwen, zwoegen en smeken om een paar duizendjes ondersteuning voor een kilometer aan berekeningen? Ik kan me mijn nieuwe leven al helemaal voor me zien, ik word Captain of Industry! Wat ik ga produceren? Echt geen idee, als de schoorsteen maar lekker goed doorrookt!