Behalve de impact die het werken met de natuur heeft, is het ook wel mooi hoe ‘plagen’ soms ook juist gewoon een onderdeel zijn van de natuur waarmee je werkt. Wat eerst een plaag lijkt, kan ook een onderdeel zijn van een groter systeem dat ook weer zorg draagt voor andere aspecten. De coyotes aten de kippen op en dat had een grote impact, maar later aten ze ook de woelratten die mogelijk nog meer schade zouden veroorzaken. Dus het inzicht is, we delen de plek met de coyotes. Dat is aardig om te zien.De duiven aten onze kolen en bindsla massaal op. We besloten daarop de teelten af te dekken zagen zo dat we de koude onderschatten en alles onder deze omstandigheden veel beter groeide. Volgens de film zouden we eerdaags nog een andere functionaliteit van de duiven, waarmee we de plek kennelijk delen, moeten ontdekken. Er is in ieder geval nog geen postduivenpost gekomen en ze eten ook de rupsen niet van de kool of de radijsjes.Ja, want ook de radijsjes hadden we eigenlijk wel moeten afdekken. Overal zaten kleine zwarte rupsjes op, waarvan we de soort nog niet hebben kunnen determineren. Kennelijk delen wij de radijs met de rupsen, het blad ziet er hierdoor niet uit! We zijn er nog onzeker over of de rups ons nog iets positiefs brengt. We zijn wel tevreden over de verdeling, zij het blad, jij de radijsjes, het kan namelijk erger. Wat zouden deze zwarte mee-eters nog meer toevoegen aan ons landgeluk?