Even later kwam ik buiten en toen zat er een heel klein zwaluwtje ineengedoken op een stoel. Eronder lag een dode en warempel, nog een tweede bibberend exemplaar. Een nest van zwaluwspeeksel en lokale modder bleek niet bestand tegen een bak water. Een kale dakgoot boven, brokken nest beneden. Twee, het noodlot afwachtende kuikens, ééntje al dood. Een herinnering aan vele hartstochtelijk verzorgde, maar altijd stervende jonge vogeltjes, kwam bovendrijven. Zelfs de geur van vogelkuikens kan ik me herinneren. Altijd veel liefde en zorg, altijd dood. Geke werd niet gehinderd door fatalisme. Snel een nestkastje uit de schuur en lijf en leden gewaagd met een keukentrap op een tafel (ook de geur van de gipskamer kon ik weer oproepen). En nieuw onderkomen onder de dakgoot gemonteerd. De ouders vlogen rond, maar zouden ze dit huis accepteren? De volgende ochtend reden we weg. Hadden we niet met mugjes in onze mond rond moeten rennen om de ouders het goede voorbeeld te geven? Neen, loslaten. Een weekje later komen we terug. Een hongerig gekwetter klinkt uit het nestkastje. Als het goed is hebben de twee huiszwaluwkuikens een nieuwe beschermpatrone, de heilige Geke, in verering. In ieder geval maakten deze twee kuikens (een deel van) onze zomer.

Herfst in aantocht

Vanochtend moest ik er van grinniken, zon op om 6:45: vroeg werken kan bijna niet meer! Na alle hitte en droogte is het weer net even anders. Veel teelten zijn heel erg vroeg afgelopen. Mijn bessenvriend Harald van De Ring staat ook met verbijstering te kijken. ‘Deze week september en we zijn bijna leeg!’  De warmte heeft veel processen versneld, vervroegd. De pruimen zijn ook al zo goed als voorbij. Het tempo is dus hoog, maar gelukkig wel met meer gemoedelijkheid in de temperaturen. En al zou je willen, lange velddagen worden steeds lastiger. Ik weiger een mijnwerkerslampje, neen ik bewandel het pad van de aanvaarding.

Mooie venkel

Venkel is zo’n genot om te telen. Het is meer dan de andere groenten een soort verlichte plant. Die gevederde blaadjes, de geur van anijs, die maagdelijk witte knollen, wij houden van venkel. En eerlijk is eerlijk, venkel houdt ook van ons. De kwaliteit is op een enkele zetting na, meestal gewoon goed. Het snijden is een kunstje apart. Als je het goed doet, dan is het binnen een paar halen gepiept. Een steek door het hart, een backhand ‘cut’ en de venkel ligt voordat ’ie het doorheeft geveld in een kratje. Nu meteen beschermen tegen uitdrogen, een paar stralen water erover en dan snel naar de koelcel. Een amateursnijder kan je venkel makkelijk verknallen. Een hand op het maagdelijke wit, de ‘vingers’ te kort, een steek niet op de juiste plek. Meneer is geen oogstkracht, meneer is een artiest. Aangenomen als venkelsnijder.
Overigens ben ik niet de enige fan. Deze zomer zat er een heuse koninginnenpage in de venkel en op een ander bedrijf zaten altijd zangvogeltjes in de venkel. Onze gevederde fluitvrienden (eigenlijk zangvrienden) houden het gewas vrij van insecten en ervaren kennelijk dezelfde blijdschap in het fijne anijsgeurende blad.

Katwijk staat er mooi bij! De groenten op de Katwijkse zandgrond hebben we kunnen voorzien van goed water. Onze tuin is hierdoor als een frisse oase vergeleken grote delen van Nederland en Europa. ‘Wat een geluk’ zul je zeggen. Nou… ik heb hard gevochten voor een plekje naast dit water!